Βιβλιοθηκάριος στου Μαξίμου

Τρίτης ηλικίας πια με οστεοπόρωση, γυαλιά κρεμασμένα στο στήθος, κάλτσα trois catre και φούστα μπλούζα των 70’s.

Μεγαλοκοπέλα, αυθεντία στο προλέγειν τα μελλούμενα, γνωρίζει άριστα τα πληκτικά stories. Λέγεται πως ο Μολυβιάτης ίσως ήταν ένας πόθος της αλλά, μετά το ‘07, δεν ακούστηκε καν το όνομά του στα απογεματινά τσάγια της.

Η Jennifer είχε φτάσει Ιούλιο του ’56 μόνη τουρίστρια στη Σίφνο, κι ο Σεπτέμβρης τη βρήκε στο Ακρωτήρι της Θήρας να εξομολογείται μινωϊκούς θρύλους στο κύμα. Μαγεύτηκε από τα αιγαιοπελαγίτικα μυστήρια κι ένας λιγούρης Ζηλανδός πρόξενος μεσολάβησε να μπει στο γραφείοτου Καραμανλή για μεταφράστρια. Βρέθηκε αργότερα μία θέση στη Βιβλιοθήκη της Φιλοσοφικής κι έκτοτε χάθηκε στα τριμένα εξώφυλλα. Μπορεί σύζυγο να μη βρήκε, άντρες όμως γνώρισε πολλούς καθρεφτισμένους σε μπυραρίες.

Δική της έμπνευση ήταν ένα βιβλιοθηκονομικό παράρτημα που από το ‘84 στεγάζεται στο ημιυπόγειο του Μαξίμου. Ξεκίνησε ως αστείο για το ποιος ήταν ο πρώτος αμούστακος πρωθυπουργός, ενώ πάνω από τη μπερζέρα κρέμασε τον Παπάγο, τελευταίο εκλεγμένο μουστακαλή. Η ιδέα ήταν να κάνει
αρχείο για καθένανε των primus inter pares του ελληνικού cabinet. Το αρχείο της Jennifer σήμερα το ζηλεύει η NSA, κι η KGB, ξέρει κουτσομπολιά και χούγια που τα αγνοούσαν ακόμη κι οι γυναίκες τους. Δεν είναι ψηφιοποιημένο, η Jennifer αρνείται (no damn way) κάθε σκανάρισμα του υλικού της. Λέγεται ότι κάθε νέος ένοικος της επαύλεως την παραλαμβάνει σαν κειμήλιο, σαν τη μάγισσα που διαβάζει κρόταλα. Ο Κώστας δυο φορές της κατέβασε μπουγάτσα, σφίγγα όμως η βιβλιοθηκάριος.

Τον Γιωργάκη δεν τον πήγε από την πρώτη στιγμή. Αυτά τα

Μια φορά ever συνέβη να έχει υποβληθεί παραίτηση εν ενεργεία Προέδρου στις ΗΠΑ

μασητά αγγλικά του με accent κεντρώας Αμερικής ποτέ δεν μίλησαν μέσα της. Τελευταία, όλο ξεσκονίζει το ράφι με τον ολοκαίνουργο άδετο τόμο, λες και οσμίζεται πως θα ‘χουμε εξελίξεις ταχείες. Χθες πάλι ανήσυχος τη ρώταγε ο Γιώργος αν έχει στα κιτάπια της κανέναν με άσχημο τέλος. Η Jenifffer από φλεγματικό τάκτ δεν του είπε κουβέντα για τον Δηλιγιάννη που στα 1905 τον έφαγε ένας χαρτοπαίχτης σαν σφραγίστηκαν οι λέσχες, αλλά τον κοίταξε δίχως οίκτο. Το μυαλό της ήταν στον έρμο τον Πρωτοπαπαδάκη που σοφίστηκε να κόψει το χρήμα στη μέση με αναγκαστικό δάνειο βυθίζοντας το λαό στην ανέχεια. Τον εκτέλεσαν το ’22 αλλά δεν άνοιξε το στόμα της…

xartografos

ΥΓ. Το σημερινό δωματιάκι της είναι από κείνα που έβαζε τα ασπρόρουχα η οικογένεια του Δημήτρη Μάξιμου. Εκείνου του πατρινού πρωθυπουργού (πρώην διοικητή της Εθνικής) που το ’52 πούλησε το σπίτι του για 5,7 δισεκατομμύρια στο κράτος. “Να το κάνουμε κυβερνητικό κτίριο” είπαν, κι ο Ανδρέας τριάντα χρόνια μετά το γούσταρε για πρωθυπουργική κατοικία/γραφείο. Στο “Μαξίμου” άφησε όλα τα έπιπλα, ακόμη και τα κάδρα ο Δημητράκης.

Πηγή