Αξέχαστες εποχές.

 Στα μετα-κατοχικά χρόνια πηγαίναμε στο (εξατάξιο) Γυμνάσιο (Θέρμου). Πάνω από δεκαπέντε χιλιόμετρα η απόσταση από το χωριό μας.

 Τέσσερις και πλέον ώρες για να διανύσουμε την απόσταση με τα πόδια. Κάθε Κυριακή απόγευμα, φορτωμένα το σακούλι με τρόφιμα (ψωμοτύρι κι αβγά) για όλη την εβδομάδα, επιστρέφαμε από το σπίτι μας, για να 'μαστε το πρωί στο σχολείο. Σάββατο απόγευμα ερχόμασταν στο σπίτι για ανεφοδιασμό.

Εξι ολόκληρα χρόνια γινόταν αυτό. Τι... ευτυχισμένα χρόνια!... Διαμονή σε... πολυτελέστατη κατοικία σκεπασμένη με τσίγκο! Διάβασμα με το φως της ημέρας. Βιβλία αγοράζαμε από τους μαθητές της προηγούμενης τάξης! Ωραία τα χρόνια εκείνα...

Σύγκριση με το σήμερα. "Απ' έξω από την πόρτα μας" τα σχολεία (Δημοτικά - Γυμνάσια). Λεωφορεία μεταφέρουν τους μαθητές. Κι όπου δεν υπάρχουν τέτοια, μεταφέρονται με ταξί. Εισιτήριο δεν πληρώνουν. Ας είναι καλά οι μισθωτοί, οι συνταξιούχοι και τα δάνεια!... Διαμαρτυρίες γαι μελετώμενες συγχωνεύσεις γειτονικών "ατροφικών" Δημοτικών Σχολείων και Γυμνασίων. Προτιμούν οι διαμαρτυρόμενοι να λειτουργούν Δημοτικά με δύο και τρεις μαθητές! Να διδάσκουν οκτώ και δέκα καθηγητές σε 35-40 μαθητές Γυμνασίου! Οσους είχαμε εμείς σε κάθε τάξη ή τμήμα.

Θα ταλαιπωρούνται τα παιδάκια να πηγαινοέρχονται με λεωφορεία και ταξί για ένα τέταρτο της ώρας σε απόσταση 15-20 χιλιομέτρων! Τι δυστυχία!... Τι απονιά!... Μαθαίνονται τα γράμματα έτσι;».

Κώστας Γ. Σπυρόπουλος

συντ/χος δάσκαλος

Καλούδι Αιτωλ/νίας

Την ανάρτηση την πήρα από τον ιστότοπο της Ελευθεροτυπίας. Την αναδημοσιεύω για να τονίσω τον υστερικό τρόπο με τον οποίο συμπεριφερόμαστε εμείς οι Έλληνες. Δεν εκτιμούμε καθόλου τις κατακτήσεις μας και δεν τις διαφυλάσσουμε. Εννοώ ότι δεν είμαστε διατεθειμένοι να χάσουμε ελάχιστο μέρος από αυτές για να εξασφαλίσουμε το κύριο. Έτσι κινδυνεύουμε να τις χάσουμε στο σύνολό τους. Το δημοσιεύω επίσης για να τιμήσω τον παππού μας, που όπως ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ πήγαινε για οκτώ χρόνια από το χωριό στην πόλη, 16 χιλ με τα πόδια, για να τελειώσει το γυμνάσιο.

"Και δεν περνούσαμε παιδί μου Ν...., μου έλεγε, από εκείνο το χωριό γιατί αμολούσαν τα σκυλιά και μας κυνηγούσαν."

 Και ακόμη για να τιμήσω την κόρη μου που όταν δύο χρόνια πρίν υποστήριξε με θάρρος  στην τάξη της ότι δεν είναι δυνατόν στην δύσμοιρη αυτή χώρα να υπάρχουν σχολεία με 4 μαθητές, και ότι οικονομικά δεν αντέχουμε τόση σπατάλη, υπέστη την φραστική επίθεση των συμμαθητών και της καθηγήτριάς της. Δικαιώνεται όμως εκ των υστέρων.

Ας προσέχουμε λοιπόν για να έχουμε. Με σύνεση στά έξοδα αλλά και με μεγάλη αυστηρότητα στους λαϊκιστές και τους κλέφτες του δημοσίου χρήματος

Ομηρος