εκτός ορίων!…

Σε τηλεοπτική συζήτηση ο συνομιλητής προσπαθεί να αρθρώσει κάποιες σκέψεις. Αλλά ο συντονιστής της συζήτησης τον διακόπτει διαρκώς με τον τσαμπουκά των μεγαλοπαπαγάλων της δημοσιογραφίας:

-Απάντησέ μου! Στριγγλίζει επιτακτικά και καταιγιστικά…
-Μα αυτό προσπαθώ να κάμω, λέει ο φιλοξενούμενος συνομιλητής, αλλά δεν με αφήνετε.
-Έτσι είμαι εγώ! Συνεχίζει να στριγγλίζει ο μεγαλοπαπαγάλος…

Το θέμα-όπως εκ των συμφραζομένων προέκυψε-ήταν κατά πόσο πρέπει να είναι σεβαστή η νομιμότητα:

Και η θέση του δημοσιογράφου ήταν ότι η νομιμότητα πρέπει να είναι σεβαστή σε κάθε περίπτωση. Και φαινόταν να τοποθετεί την άποψή του στη βάση του πλατωνικού Κρίτωνα:
Όπου ο Σωκράτης υποστηρίζει ότι πρέπει να υπακούμε στους νόμους, έστω και αν μας επιβάλλουν να πεθάνουμε. Κι αν δεν τους θεωρούμε σωστούς, ν’ αγωνιζόμαστε να τους αλλάξουμε…
Βέβαια αυτά τα έλεγε ο Σωκράτης στην εποχή της αθηναϊκής δημοκρατίας. Που μπορεί να ήταν η «δημοκρατία» της ολιγαρχίας των ελεύθερων πολιτών, αλλά ήταν άμεση. Και ο κάθε πολίτης είχε τη δυνατότητα να καταγγείλει τον άδικο νόμο. Και μέσα απ’ τις δημοκρατικές διαδικασίες να τον αλλάξει.

Δεν ισχύει όμως το ίδιο και σήμερα:

Οπότε η, λεγόμενη, «δημοκρατία» είναι ουσιαστικά η ολιγαρχία των τριακοσίων του δικομματικού πολιτικοοικονομικού κατεστημένου. Που με τους καλπονοθευτικούς νόμους παίρνει εναλλάξ την εξουσία.
Και βέβαια η συντριπτική πλειονότητα των νόμων, που ψηφίζει είναι καταφανέστατα εχθρική σε βάρος του λαού και αναφανδόν υπέρ των συμφερόντων της ολιγαρχίας του κατεστημένου.
Ο δε απλός πολίτης δεν έχει καμιά δυνατότητα, όχι μόνο ν’ αλλάξει τους άδικους νόμους, αλλά ούτε καν να ψελλίσει την αντίθεσή του.
Ιδιαίτερα μάλιστα όταν η καταιγιστική παραπλάνηση των ΜΜΕ τάσσεται αλληλέγγυη με την άδικη και συντριπτική, σε βάρος του λαού, νομιμότητα.
Σε σημείο ώστε ακόμη και ο εκπρόσωπος κάποιου κόμματος να μη μπορεί να διατυπώσει τη διαφορετική του θέση και άποψη. Πόσο μάλλον ο απλός πολίτης…

Του οποίου εκπροσώπου του κόμματος, στη συγκεκριμένη περίπτωση, η θέση ήταν ότι ο μόνος τρόπος αντίδρασης του πολίτη είναι η ανυπακοή απέναντι στην άδικη νομιμότητα.

Θέση, που ακριβώς είναι ίδια με αυτή του Ευαγγελίου:
Όταν, λέει, το ιουδαϊκό συνέδριο διέταξε τους μαθητές να σταματήσουν την ευαγγελική τους δραστηριότητα, εκείνοι κάθετα και κατηγορηματικά τους αποκρίθηκαν:

«Πειθαρχείν δει Θεώ μάλλον ή ανθρώποις»!
Που σημαίνει, στην προκειμένη, αλλά και σε κάθε περίπτωση, ότι η νομιμότητα έχει ένα απαράβατο όριο: Και αυτό είναι η δικαιοσύνη!
Εφόσον η νομιμότητα κινείται μέσα στα όρια της δικαιοσύνης, ο πολίτης έχει ιερή υποχρέωση να την υπακούει.
Αλλά όταν, κινείται έξω από τα όρια της δικαιοσύνης, ο πολίτης έχει ιερή υποχρέωση να κινηθεί έξω από τα όρια της άδικης νομιμότητας.

Χωρίς όμως ποτέ να βγαίνει απ’ τα όρια της δικαιοσύνης!…
Της κοινωνικής βέβαια και όχι της άδικης νομικής δικαιοσύνης…
παπα-Ηλίας

http://papailiasyfantis.wordpress.com