Εκείνο που εντυπωσιάζει την διεθνή επιστημονική κοινότητα δεν είναι η οικονομική εξέλιξη της «πατρίδος» που οι ταγοί της την “σώζουν” βυθίζοντας την ολοένα και περισσότερο στην μόνιμη χρεοκοπία και στην ανεπίστρεπτη ύφεση που δημιουργεί νέα φτώχεια και στρατιές ανέργων..
Εκείνο που εντυπωσιάζει είναι το πόσο μπορεί να αντέξει αυτός ο λαός και να παραμένει απολύτως παθητικός. Γιατί και εις τας καλυτέρας των οικογενειών, όπως εις το Λόντον και εις Παρισίους, γίνονται μαζικές διαδηλώσεις. Μέγα πλήθος και μέγα πάθος. Ματώνει και καμιά μύτη, καίγεται και κανένα αυτοκίνητο, ενώ οι εκεί δημοσιογράφοι δεν κατακεραυνώνουν τους διαδηλωτές ότι αμαυρώνουν την εικόνα της χώρας τους στο εξωτερικό.. Ένας ολόκληρος κόσμος, κάθε ηλικίας, έχει ξεσηκωθεί ενάντια σε μέτρα που μπροστά στα δικά μας φαντάζουν ως απλές οδοντόκρεμες.. Και αυτό δεν είναι σχήμα λόγου. Οι ξένοι αναγνωρίζουν την προσπάθεια του Γκιόργκου ότι τα μέτρα σε βάρος του ελληνικού λαού είναι πρωτοφανή στην ιστορία και τον θεωρούν «δικό τους άνθρωπο» και του απονέμουν και το βραβείο «δύναμης και ειλικρίνειας»(!).. Ακούστηκε ότι θα απονείμουν και στον Καραμανλή το βραβείο εργατικότητας και αποφασιστικότητας..
Αλλά σε τούτον τον τόπο ακόμα και οι γνωστοί κουκουλοφόροι του, έχουν εξαφανιστεί.. Τελικά έχει δίκιο ο Γκιόργκος που λέει ότι «είμαστε κυβέρνηση αντεξουσιαστών» (!), γιατί δεν εξηγείται αλλιώς το γεγονός, πώς σε τόσο κρίσιμες στιγμές για τον τόπο και μπροστά σε πρωτοφανή κοινωνικώς άδικα και απάνθρωπα μέτρα, δεν κουνιέται όχι μόνο φύλλο, αλλά ούτε και κουκουλοφόρος! Γιατί αν οι αντεξουσιαστές και κουκουλοφόροι έγιναν εξουσία, τότε τί λόγο ύπαρξης έχουν οι αντεξουσιαστές και κουκουλοφόροι; Αλλά πέρα από το γελοίο της υπόθεσης αν ο Γκιόργκος είναι ..αντεξουσιαστής, η πλήρης εξαφάνιση των κουκουλοφόρων, α μη τι άλλο είναι πολύ περίεργη και το ερώτημα απασχολεί σοβαρά από κάθε πλευρά, ιστορική, κοινωνιολογική και πολιτική..
Όταν κυβερνούσε τον τόπο η «βαρβαρότητα», αυτή που τώρα κατηγορείται γιατί τότε δεν πήρε ούτε κάποια χλιαρά ημίμετρα σε βάρος του λαού ώστε να προλάβει την καταστροφή, οι «κουκουλοφόροι» ξυπνούσαν κάθε πρωί και έπαιρναν το καφεδάκι τους σπάζοντας βιτρίνες και καίγοντας την Αθήνα με την αστυνομία να τους παρακολουθεί εκ του μακρόθεν έχοντας σαφείς εντολές μη παρέμβασης.. Η Τρέμη, ο Καψής και η Μακρή είχαν σηκώσει μαύρες σημαίες και μαζί με το σύνολο της κυρίαρχης δημοσιογραφίας του τόπου εμψύχωναν το κοινό για ανατροπή, ο δε Γκιόργκος, μπροστάρης στις διαδηλώσεις, σκούπιζε τα μάτια του από τα δακρυγόνα.. Τόπε προχθές ο Μίκης Θεοδωράκης: Αν έστω και ένα μέρος του παρόντος μνημονίου είχε υπογραφεί επί κυβερνήσεως Καραμανλή οι προοδευτικές δυνάμεις θα είχαν κάψει την Ελλάδα..
Γιατί λοιπόν τότε που, μπροστά στην σημερινή βαρβαρότητα του «σοσιαλισμού», η διακυβέρνηση της χώρας έμοιαζε «σοσιαλιστική», ήταν εύκολος ο ξεσηκωμός και τώρα δεν κουνιέται ούτε κουκουλοφόρος; Αυτό είναι το ερώτημα που απασχολεί την διεθνή επιστημονική κοινότητα.. Ποια είναι επί τέλους η «κόκκινη γραμμή» αυτού του λαού, που μάλιστα τώρα ενδέχεται με την ψήφο του να νομιμοποιήσει την βία που ασκείται πάνω του επιτρέποντας έτσι και νέα μέτρα σε βάρος του; Ουδέποτε άλλη κυβέρνηση διέθετε τέτοια γενική στήριξη στο καταστροφικό έργο της ακόμα και από τούς κουκουλοφόρους.. Μήπως αυτός «ο λαός που έδωσε τα φώτα του πολιτισμού στον κόσμο» είναι και ο μοναδικός στον πλανήτη που δεν διαθέτει έστω και μια “κόκκινη γραμμή” αντοχής και αξιοπρέπειας;
Με άλλα λόγια, αυτό δηλαδή που ερευνά η διεθνής επιστημονική κοινότητα με το ελληνικό πείραμα είναι το εξής: Είναι τόση η δύναμη των μμε και των «νταβατζήδων» σε έναν τόπο ώστε να εξολοθρεύει ακόμα και τους κουκουλοφόρους του, να εξαπατά εκ συστήματος και κατ εξακολούθηση έναν ολόκληρο λαό και να τον κάνει να συμπεριφέρεται ως πειθαναγκασμένη πουτάνα που δεν βρίσκει άλλη διέξοδο στη ζωή της;
sofistis.wordpress.com
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου